• آیا «شرع» و «قانون» به خودی خود می‌توانند مسأله‌ای را حل کنند؟

آرزوی «محافظه‌کاران» در همهٔ جهان، حتی در مردم‌سالارترین جامعه‌ها، از جمله امریکا، چیست؟ اینکه قوانینی تصویب کنند که مثلاً «مصرف مشروبات الکلی» یا «مواد مخدر» یا «سقط جنین» یا «روسپیگری» و چیزهایی از این قبیل را «منع» و «مجازات» کنند (و البته بیشتر این کارها برای جلب آرای متدینان و از روی عوامفریبی است!). اما آیا هیچ قانونی، با هر مجازاتی، توانسته است به خودی خود اصلاحی اجتماعی پدید آورد و به جرم یا بزه‌ای پایان بخشد؟ آیا با بسته شدن «میخانه‌ها» دسترسی مردم به «مشروبات الکلی» محدود خواهد شد؟ یا فقط «قیمت» آن بالاتر خواهد رفت، و عده‌ای از این راه ثروت بیشتری خواهند اندوخت، و آشتیاق به مصرف آن بیشتر خواهد شد، و نشانهٔ برجستگی و شأن و منزلت اجتماعی «ثروتمندان» و «قانون‌شکنان» خواهد شد، و انواع تقلبی آن مردم بسیاری را خواهد کشت؟ آیا منع «روسپیگری» پایان روسپیگری خواهد بود؟ و از همین قبیل چیزها. بسیار است قوانینی که نه تنها «مسأله» را حل ‌نمی‌کنند بلکه به پیچیده‌ترشدن و ناشناختنی‌ترشدن آن نیز یاری می‌کنند.

• «شرع» بهتر است یا «قانون»، «حرام» بهتر است یا «ممنوع»؟

غلامعلی حداد عادل، از صاحب‌منصبان همیشگی «نظام مقدس جمهوری اسلامی»، از آغاز تا امروز (شاهدی بر اینکه  این نظام «رژیم» است و نه «سیستم»! چون اقلیتی از آغاز تا پایان بر آن حاکم‌اند، و هرگز امکان «تغییر»ی واقعی در سیاست‌های آن نیست)، و استاد فلسفه در دانشگاه  تهران (و البته مشاغل متعدد دیگر، همه در مقام ریاست)، دربارهٔ قدرت پاپ در اروپای امروز گفته است: 

• اگر «حسین» جای «یزید» بود با او چه می‌کرد؟

هیچ چیز در این جهان مانند «قدرت» و «ثروت» و «شهرت» نمی‌تواند ذات یا باطن شخص را آشکار کند. بسیاری از ما «خوبی» خود را مدیون «بی‌زوری» و «بی‌پولی» و «بی‌نامی» هستیم، اما اگر ما هم روزی «آب ببینیم، شاید شناگری ماهر باشیم!» به قول حافظ: «من از بازوی خود دارم بسی شکر/ که زور مردم‌آزاری ندارم». اما اگر «زور» می‌داشتم شاید چه‌ها که نمی‌کردم، بسی بدتر از زورگویان یا جباران گذشته

• آرام و خاموش باشید، دزدان مشغول کارند!

هنگامی که خوابیم و دزد یا دزدانی به خانهٔ ما می‌آیند و از سر و صدای آنان بیدار می‌شویم، پنج کار می‌توان کرد: ۱) به پاسبان‌ها خبر داد، ۲) سر و صدایی به راه انداخت تا دزدان بترسند و پا به فرار بگذارند، ۳) برخیزیم و بی‌محابا به سراغ دزدان برویم و حتی در صورت لزوم با آنها درگیر شویم، ۴) خود را به خواب بزنیم تا دزدان بار خود ببندند و بروند! ۵) روز بعد برویم به پاسبانان شکایت کنیم که خانهٔ ما را دزد زده است!

اکنون تصور کنید در جامعه‌ای زندگی کنیم که دزدان همان پاسبانان جامعه (اولیای امور) باشند، آن‌گاه چه می‌‌شاید و ‌می‌باید کرد؟ بدیهی است که تنها راه «به سلامت زیستن و در امنیت و آرامش به سر بردن» در چنین جامعه‌ای خود را به خواب زدن و آسوده غنودن است و اینکه اجازه دهیم دزدان هرچه می‌خواهند با اموال ما بکنند اما به جان ما و آسایش و امنیت ما کاری نداشته باشند، ما هم کاری به امنیت و آسایش آنها نداریم و اجازه می‌دهیم هرچه می‌خواهند بدزدند تا مگر خود دیگر از دزدی سیر شوند و حیا کنند یا دیگر چیزی برای دزدی در خانه باقی نمانده باشد (آن هنگام البته به سراغ خود ما خواهند آمد تا ‌تن‌های ما را به بردگی بگیرند یا به بردگی بفروشند، اما تا آن هنگام هنوز کمی مانده است. اکنون آسوده بخوابیم!)، چه برهم زدن آرامش و امنیت دزدان در هنگام کار به منزلهٔ رفتن روی اعصاب آنان است و کیفری سخت در انتظار آنان که آرامش و امنیت دزدان را بر هم زنند. پس «آرام و خاموش باشید، دزدان مشغول کارند!» سر و صدا نکنید، حرف نزنید. ساکت باشید. مردم را از خواب بیدار نکنید، همسایه‌ها را از خواب بیدار نکنید، بخوابید و کسی را هم از خواب بیدار نکنید تا در امنیت و آرامش باشید!  

• تفاوت «روی اعصاب مردم» با «روی اعصاب جبّار/طاغوت»!

مردم، یا آدم‌های معمولی، وقتی از چیزی ناراحت باشند، چیزی آرامش آنها را بر هم بزند، یا چیزی روی اعصاب‌شان باشد چه می‌کنند؟  اگر «رادیو و تلویزیون» باشد، «کانال» را عوض می‌کنند، یا آن را خاموش می‌کنند، یا خیلی که دیگر عصبانی شده باشند، چیزی به سوی رادیو و تلویزیون پرت می‌کنند، یا آن را به زمین می‌کویند، یا از پنچرهٔ اتاق بیرون می‌اندازند. اما آیا کسی هست که تصمیم بگیرد برود مقامات رادیو و تلویزیون یا گویندهٔ خبر را به دلیل این یاوه‌ها یا دروغ‌ها و مزخرفاتی که دارند می‌گویند و روی اعصابش رفته‌اند بکشد؟ گاهی شاید چنین آدم‌هایی پیدا شوند، اما آنها آدم‌های عادی نیستند، یا روانی‌اند یا وابسته به گروه‌های متعصب افراطی یا گروه‌های مافیایی یا «جبّار» و «خودکامه»ای است که رئیس کشوری است!